
* JOC DE CONTRARIS *
.
.
tiémblame
hasta el anochecer
susúrrame viento
que brille
que sangre la ausencia
que arrastre mi grito
.
.*
.
EN TUS LABIOS
LAS NOTAS DEL AMANECER
.
.
me arranco la piel
me escribo con mi sangre
te desato con mi llanto
desnudo tu cuerpo
de tu piel a bocados
.
.
*
Victoor !
ResponEliminaJo tambe faig molt això de usar l'imperatiu referit a un matex quan es imposible (tipu: tiémblame). El primer poema doncs, m'agrada.
El segon m'ha recordat a un que vaig escriure,
PUNTO Y FINAL
Estoy en una sala oscura,
Con una hoja afilada,
Un cuchillo y acabar.
La punta se refleja en mi cuello transparente,
I una línea de pincel roja aparece de la nada.
Brota desgracia de mí ser
Y me desplomo en el suelo, para siempre.
Triste vida que no deja vivir,
Dulce locura que remitir.
La felicidad se escapa de mis ojos,
Y dejo de vivir.
unpetonas guapo, !