dimarts, 25 d’agost del 2009


* JOC DE CONTRARIS *
.
.
tiémblame
hasta el anochecer
susúrrame viento
que brille
que sangre la ausencia
que arrastre mi grito
.
.*
.
EN TUS LABIOS
LAS NOTAS DEL AMANECER
.
.
me arranco la piel
me escribo con mi sangre
te desato con mi llanto
desnudo tu cuerpo
de tu piel a bocados
.
.
*

1 comentari:

  1. Victoor !
    Jo tambe faig molt això de usar l'imperatiu referit a un matex quan es imposible (tipu: tiémblame). El primer poema doncs, m'agrada.

    El segon m'ha recordat a un que vaig escriure,

    PUNTO Y FINAL

    Estoy en una sala oscura,
    Con una hoja afilada,
    Un cuchillo y acabar.
    La punta se refleja en mi cuello transparente,
    I una línea de pincel roja aparece de la nada.
    Brota desgracia de mí ser
    Y me desplomo en el suelo, para siempre.
    Triste vida que no deja vivir,
    Dulce locura que remitir.
    La felicidad se escapa de mis ojos,
    Y dejo de vivir.



    unpetonas guapo, !

    ResponElimina